Bebeğim epilepsi hastası

Üniversitede zor bir projeye başlarken en yakın arkadaşımla söylediğimiz bir söz: “Allah büyüktür.” Bizi çok korkutan, hakkında hiçbir fikrimizin olmadığı projelere başlarken bile bu sözü söyledik. Bu söz aramızda bir mottoydu. 3 idiots filmindeki “All iz well” sözü gibi. Allah inancına sahip biriyim, ama bu sözü inançlı olmaktan çok her şeyin üzerinde bir güç olduğunu düşünmek beni rahatlattığı için seviyordum. Küçük bir muhitten büyük ve farklı bir ortama, yeni bir çevrenin içine girmiştim. Ve bu cümle bir kaçış cümlesi de olabilirdi bir motivasyon cümlesi de. Ve o proje ilerlerken ikisine de bol bol ihtiyaç oluyordu. Tıpkı hayat gibi. Bazen kaçmak istediğimiz, bazense tüm motivasyonumuzla üzerine gitmek istediğimiz. Ve bu sözün verdiği güç ile bir ucundan tutarak başladığımız projelerde hiçbir şeyden korkmadığımızı farkettik. Tek yaptığımız tüm enerjimizle inanarak çalışmaktı. Sonunda harika işler başardık, harika ilişkiler ve bizi bile şaşırtan çok güzel unutulmaz anılar edindik. Başardık. Düşük not da alsak her defasında başardığımızı hissettik. Ve bu söz benim her zorlu işimde ve bilinmezimde bana güç veren ilk cümlem oldu.

Şimdi düşünüyorum da, minik bebeğim ellerimin arasında nöbet geçirirken elim ayağım titreyerek çektiğim videoya doktorun bakıp bu bir epilepsi nöbeti demesine ne tepki verdim. O anda ne hissettim? O odadan nasıl çıktım, o gün ne yaptım? Herkes teselli beklerken ben nasıl teselli buldum… Şimdilerde yavaş yavaş alıştığım bu gerçek o zaman nasıl etkiledi beni, bu gerçeğe nasıl davranmam gerektiğini ne ara öğrendim? Sadece bu sözü tekrarladığımı ve güç bulduğumu hatırlıyorum.
Şimdi anlıyorum ki bu şey hiçbir üniversitede deneyimlenemez ve ya öğretilemez. Bu ne bir proje ne de bir ders. Bu gerçek hayat. Ve hayatın gerçekten sahip olduğu ilk özellik planlandığı gibi gitmemek. Artık eminim, planlamadığımız şeylerle ömrümüzün sonuna kadar karşılaşacağız. Kimisi en sevdiğimizden, kimisi kendimizden bir şeyler vereceğiz, bir şeyler alacağız. Kimi zaman dans ederken kimi zaman yas tutacağız. Bazen de sözümüz bitecek, dilimiz tutulacak, sessiz kalacağız. İşte o zaman hem kaçmak hem güç bulmak için bir dala ihtiyacımız olacak. Her şeyden çok güven veren, bütün bütün dayanabileceğimiz bir dal. Bize hadi devam et diyen bir şey.